Γλύκα φθινοπωρινή
σαν ιαχή απλώνεται
στο τραχύ δέρμα της οροσειράς,
που ξερνούσε τρύπια αμπέχονα, μπερέδες
και κόκαλα νεανικά.
Κροτάλιζαν τα πολυβόλα.
Σπαρμένοι οι νεκροί, μαζί με τα κουφάρια τους
σαπίσαν και ιδέες μέσα το χιόνι.
σε χνάρια από αίμα.
Τώρα πια, χωρίς εξασθενημένα άλογα
να βυθίζονται σε αγκομαχητά πηχτά,
στην αρμονία του τοπίου,
σταλάζει η Ιστορία.
Δέντρα σφύζουνε από καρπό,
χέρια σηκώνουν άγκυρες ονείρου.
Κι η αύρα της λίμνης μονολογεί:
Πόγραετς, Πόγραδετς.
Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου
από τη συλλογή Χαραμάδες του χρόνου, 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου