ΙΙΙ Άτιτλο (Αγαπημενη μου, θέλω ...)

Αγαπημένη μου, θέλω

να δεις τη χαρά που σου ’δωσε ανθίζοντας το ποτισμένο από τα χέρια σου μικρό γεράνι, τη φύση που αντιστέκεται με τρόπο μοναδικό στην ανθρώπινη βαναυσότητα, τις απώλειες που δεν σου χαρίζονται ποτέ και τις απουσίες που φωνάζουν ως παρουσίες τα ηλιοβασιλέματα που διαρκούν ελάχιστα και γι’ αυτό έχουν αξία

σαν τον λιτό λόγο που φέρει όλη την ομορφιά του κόσμου

σαν το πουλάρι που μετά βίας το κρατούν τα ευαίσθητα πόδια του την ώρα της μετάγγισης ζωής από την περήφανη μάνα του και τα σύννεφα σκόνης που σηκώνει ο θυμώδης καλπασμός της για τη βίαιη αποκόλληση του πουλαριού της

σαν την πλήρωση της γαλάζιας λίμνης από γαληνεμένους παραπόταμους

και να δεις με υποδόρια θλίψη φωτισμένη το χάραμα όσα είδαν οι πλάνητες κι όχι οι πλανημένοι

Κάποτε ήρθες ξαφνικά

γεννημένη με προορισμούς

κι ως ζωογόνα εισβολή έφερες

την καυτή δροσιά του κόσμου

την περιούσια μοιρασιά

Κόμισες την ουσιώδη συντροφιά

αφανίζοντας τόπο και χρόνο

μέλλον, παρόν και παρελθόν, αδιάστατα

σαν τις στιγμές που κορυφώνεται

ο παραλογισμός του έρωτα

σαν τις στιγμές-αιώνες

που χάραξαν οι λέξεις μου

στον άνεμο των άγνωστων

αυριανών μου ημερών

στιγμές, που δεν χωρούν

ούτε σε ένα ποίημα

Γιώργος; Δουατζής

από την ποιητική σύνθεση Χρόνου σκιά, 2018