Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
Αναρτήσεις
6 σχόλια:
Η Ζωγραφιά Οτζάκη σπούδασε στη Φιλοσοφική ΄Σχολή (Α.Π.Θ.) και εργάζεται ως εκπαιδευτικός μέσης εκπαίδευσης στη Θεσσαλονίκη. Το Λιμπρέτο είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.
Φανταστικό, Ονειρεμένο, εκπέμπει μια ονειρική μελαγχολία που αφήνει απόλυτα μαζοχιστικά μια γλυκιά έκρηξη στην ψυχή, με μια νότα λύτρωσης. Είχα καιρό να νοιώσω το γράφημα των συναισθημάτων μου να μετασχηματίζεται από ευθεία σε αιχμηρή ακίδα, εναλασώμενη με όμορφες γκαουσιανές καμπύλες σαν την μαγεία της γυναικείας ύπαρξης. Είχα 10 χρόνια ή και πιο πολύ (δεν έχει σημασία) να νοιώσω αυτήν την σπίθα, να νοιώσω ζωντανός, να κλάψω λυτρωτικά χωρίς δάκρυ... Σε ευχαριστώ. Θα διαβάσω όλα τα ποιήματά σου. Έστω και για σήμερα το βράδυ νοιώθω γεμάτος .. Αναρωτιέμαι γιατί
Α λοιπόν ή Λ;
Θυμάμαι... Αυτό το στερητικό "α" που πληγώνει. Λένε πως κάθε τελεία ακολουθείται και από ένα Κεφαλαίο "Α" μιας νέας Αρχής....
Μα εγώ βαθειά μέσα μου έχω ακόμα το "ατελεύτητο" πιστό (κρυμένο) συνοδό.
Α για το "Ατελεύτητο" ή Λ για την "Λήθη"....; Άνιση μάχη..
Άραγε μόνο εγώ "θυμάμαι;"
Ο ΕΛ μιλάει για κάτι άλλο ατελεύτητο…
………
«που ύστερα θα πίνεις, πίνεις δροσερό νερό, καφέδες, και σιγάρο ατελεύτητο σαν την Ελλάδα.»
………………
Μαγική εικόνα μιας ψυχικής πληρότητας, η στιγμή που την ρουφάς λαίμαργα και την κρύβεις για πάντα μέσα σου, για να την αναπολείς τις ψυχρές στιγμές της Λήθης….. Ταλάντωση και συντονισμός ψυχής και νευρώνων, καρδιάς και μυαλού, μια γλυκιά αίσθηση γαλήνης που δεν κρατά πολύ… παρά μόνο όσο ένα μαγικό καλοκαίρι. Μα αξίζει τον κόπο να την αναζητήσεις.
….. Εκεί ο ήλιος ,το μαγικό γαλάζιο της Ελλάδας και ο καπνός της ηδονικής γαλήνης όπου το ατελεύτητο δίνει την θέωση, εδώ το ατελεύτητο της Λήθης …. το ατελεύτητο στην ομίχλη!!
Μήπως μόνοι μας κεντάμε τον καμβά με ομίχλης; ή μήπως φεύγει ο ήλιος σαν άμμος από τα χέρια μας;
Τι είναι αυτό που χτίζει τα όνειρά μας, αυτό που γλίστρησε μέσα από τα χέρια μας;
Ποιός θέλει να ζει για πάντα;
Ποιός τολμάει να αγαπά για πάντα;
Όταν η αγάπη πρέπει να πεθάνει, άγγιξέ με με τα ακροδάχτυλά σου και τότε θα ζήσουμε για πάντα, τότε θα αγαπήσουμε παντοτινά
"Για πάντα θα είναι η ημέρα μας"......
στο φως του Αιγαίου που διαλύει την ομίχλη!
................................
Το 4ο μηνυμά μου. Η αύρα σου είναι εδώ και με θεριεύει!
ΕΚΤΟΣ ΑΝ!!!
Αχνές εικόνες μιας ζωντανής ανάμνησης, μιας αληθινής ολοκλήρωσης που κράτησε ένα ασήμαντο κλάσμα του χρόνου. Σε πείσμα της φθαρτής ύπαρξής μας αυτό το απόλυτο (το μόνο που έζησα ποτέ) κρατά πεισματικά σαν ζωντανό και ξεκάθαρο σημείο αναφοράς, σαν ήλιος σε γαλάζιο καμβά!! Μόνο ... για μένα.
Τελικά το "για πάντα" υπάρχει και συνοδεύει στιγμές απόλυτης ψυχικής πληρότητας που θα πλανώνται σαν αστρική σκόνη στο διηνεκές.
Θα σπάνε το κρύο και το σκοτάδι του γαλαξία μας και δεν θα τις βλέπει κανείς παρά μόνο η "αιώνια" ψυχή μου.
Μα να που το σύμπαν με ακροάστηκε και για μια στιγμή τρεμόπαιξε η ελπίδα. Ήθελα τόσο το μελαγχολικό λιβάδι να γίνει μια γαλάζια θάλασσα δικαίωσης! Μα δεν είχα το κουράγιο να σου χαμογελάσω! Σα να βρέθηκε ενώπιος ενωπίω με το απόλυτο και πάλι ....και σάστησα.
Λείπεις από τον καμβά μου και ίσως ο πίνακας δεν θα τελειώσει ποτέ... εκτός αν...
Δημοσίευση σχολίου