Eν δυο, εν δυο, βαδίζω πάνω στη λέξη διάρκεια. Η διάρ-
κεια είναι κάτι άλλο από τη λέξη διάρκεια. Η διάρκεια είναι
ιλιγγιώδης. Σαν το μηδέν ιλιγγιώδης. Τόνος του μηδενός και
ρυθμός. Η διάρκεια διαρκώς πεινάει. Τρώει τα κόκαλα του
χρόνου. Κρατάει όλο το αλφάβητο στην κοιλιά της. Ακόμα κι
ο θάνατος τη φοβάται. Tα βιβλία κατατροπώνουν τον θάνα-
το, έχει γράψει ο Τ.S.ε. Τα βιβλία τρώνε τα κόκαλα του χρό-
νου. (Για να πούμε του στραβού το δίκιο, η αθανασία δεν
πρέπει να ’ναι υπόθεση για λίγους· πάντα υπάρχει κάτι – μια
πράξη, μια συμπεριφορά, ένα σχέδιο – που αξίζει να περισω-
θεί, ν’ αθανατιστεί· ίσως αυτό ακριβώς που δεν έχει πρόθεση
να θαυμαστεί. ενώ η φράση, Το βασικό κίνητρο του καλλιτέ-
χνη είναι η σταθερή επιθυμία της διάρκειας, ποδηλατεί προς
βέβαιη λακκούβα). Άλλα ας μην πω για το κενό.
Το μηδέν κατοικεί σε φωλιά – πτηνά καλλικέλαδα
οι τόσες διάρκειες, οι μικρές οι μεγάλες.
Κλεοπάτρα Λυμπέρη
από τη συλλογή Το μηδέν σε φωλιά, 2018
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου