Προοπτικές

I

Κοιτώ τις ξεβαμμένες από ευτυχία γυναίκες
σε στάση νηστείας απ’ τη ζωή.
Σκέφτομαι πως τίποτα
τίποτα
πια δεν περιμένουν.
Ούτε δάση
ούτε θάλασσες
ούτε ουράνιους θόλους
ζωγραφισμένους σε επίγειες σπηλιές.
 
Το λεωφορείο περιμένουν
να τις πάει στο σπίτι τους.
 
Τσαλακωμένα λάβαρα τα φουστάνια τους
στις χαρακιές της ζωής.

ΙΙ


Άλλοι δρόμοι ανοίγονται μπροστά μου.
Παίζω παιχνίδια στο μυαλό μου
μ’ όλα τα σακατεμένα σώματα που συναντώ
σκέφτομαι αν ταιριάζουν με το δικό μου.
Με την πρώτη ευκαιρία ερωτοτροπώ
χάνοντας έννοιες και ορισμούς.
Χάρτινοι οι ορίζοντες γκρεμίζονται
φαίνεται το ψεύτικο από πίσω.
 
Γίνομαι τότε ξαφνικά το νοτισμένο τζάμι
σε αστικό λεωφορείο
ζητώ εσένα
να χαράξεις ένα σύνθημα επάνω μου
μια λέξη
και μέσα από αυτή
να βλέπω το τοπίο να κινείται.



Ελευθερία Θάνογλου
από τη συλλογή «αναπαράσταση», 2019