Παιδιά

                               Στο Τριανταφυλλάκι μου
                               και στον Κωνσταντινούλη μου

Στης λύπης τα προάστια
στις γειτονιές του πόνου
παίζουνε τα παιδιά, 
ξέγνοιαστα, ανυποψίαστα, αθώα. 
Κι η λύπη γονατίζει εκεί, μπροστά τους,
ρίχνοντας απ' τους ώμους της,
σαν πέπλο ανάλαφρα, το βάρος.
Εκεί, στο ύψος των παιδιών, 
σκουπίζει απ' τα μάτια της το δάκρυ, 
αφοπλισμένη, εκστατική από την ομορφιά
και την αγνότητά τους. 
κοιτάζει τα παιδιά κατάματα,
παίρνει κουράγιο απ' αυτά,
τ' αγγίζει τρυφερά, χαμογελάει. 
Υπάρχει ελπίδα, ψιθυρίζει,
υπάρχει ακόμα αγάπη, όσο υπάρχουνε παιδιά.
Κι απομακρύνεται διακριτικά,
αφήνοντας σ' αυτά τη θέση της,
στο γέλιο, στη ζωή και στη χαρά. 


Ιω-άννα Π. Παχτίτη
από τη συλλογή Καιρικά φαινόμενα, 
Ποιήματα 2000-2015, 2018