που μ' είχες πει πως όλη μέρα ταξιδεύοντας στο τρένο
γύριζε στο μυαλό σου η ιδέα
να με κάνεις γυναίκα σου.
Μου το 'πες στο τηλέφωνο.
Έφυγα για το μάθημα χορού.
Πετούσα.
Κανείς δεν χόρεψε ποτέ όπως εγώ 'κείνη τη μέρα.
Ίσως χωρίς ευελιξία και τεχνική,
μα με περίσσια χάρη
που μου τη χάριζαν τα μάτια σου
που με φαντάζονταν πιο όμορφη
απ' ό,τι ποτέ υπήρξα
Χρόνια μετά
κάθομαι, κάνω λίστες με τις φορές
που είπαμε να παντρευτούμε.
Αντί για άλμπουμ φωτογραφιών,
γεμίζουμε τετράδια με ιστορίες κι αναμνήσεις
των «παρολίγον» της ζωής μας.
Έτσι, για να 'χουμε κάτι για να κλαίμε,
αφού είναι η νοσταλγία μας ζαχαρωτό που πιπιλάμε
για να ξυπνήσουμε το πάθος.
Ιωάννα Λιούτσια
από τη συλλογή Η σιωπή σε δύο χώρους, 2018
Ενότητα Εμείς
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου