Ξωτικό

Σηκώνεσαι με αινιγματικό χαμόγελο,
με τραβάς απ’ το χέρι
την πόρτα δείχνοντας.
 
Όμως εγώ είμαι κομμένη στα δυο.
Το ένα μέρος σφηνωμένο στο ίδιο μέρος
άρχισε ήδη ν’ απλώνει ρίζες
φιλοξενεί τις πασχαλίτσες στις εσοχές του
κάνει συντροφιά στη βραδυκίνητη χελώνα.
Αλλά το κεφάλι είναι πάντα πρόθυμος αναχωρητής.
Δεν διστάζει να φορά τα μωβ κλαδιά του δειλινού
το χλωρό χόρτο για επιδερμίδα.
Γίνεται ξωτικό στα Highlands
και ψάχνει τις σκιές παλιών φίλων
τότε που το αύριο έμοιαζε πιθανό
κι όχι αυτό το μαγκωμένο στυφό
αμφίβολο σήμερα.


Κούλα Αδαλόγλου
από τη συλλογή Γιατί το μέλλον μια μικρή κουκίδα, 2018
Ενότητα Γιατί το μέλλον μια μικρή κουκίδα