Το μεγάλο ξύλινο ρολόι

Οι ώρες ,τα λεπτά , τα ασήμαντα δεύτερα
Από τον 4ο ακούγεται μάθημα πιάνου
Φάλτσο αλλά μου κρατάει συντροφιά
Η σπιτική βυσσινάδα της θείας Ερμιόνης
με γλυκοκοιτάζει 
Να με κοίταζε κάπως έτσι και η ζωή !

Οι ώρες , τα λεπτά , τα ασήμαντα δεύτερα
Ακούω τη φωνή της Κατερίνας του 5ου
''Δημήτρη , τώρα αμέσως σπίτι, νύχτωσε''
Εμένα κανείς δεν με φωνάζει πού ξενυχτώ
σκοτώνοντας ποιήματα
Να με καλούσε έστω η φωνή της καταιγίδας
σε μια κραιπάλη απελπισμένων αστραπών!

Οι ώρες , τα λεπτά, τα ασήμαντα δεύτερα
Κρυφοκοιτάζω πίσω από την κουρτίνα
Μήπως και φανείς
Μήπως και θυμηθείς πόσο μου αρέσουν οι φάλτσες καντάδες
Ο δρόμος κατοικείται μόνον από ίσκιους
Η μοναξιά μου κατοικείται μόνον από την ανάμνησή σου
Ίσως απόψε κάτι αλλάξει

Ανεβαίνω στο σκαμπό
Κατεβάζω το μεγάλο ξύλινο ρολόγι
Σπάζω τους δείχτες
Το ξαναβάζω στη θέση του

Οι ώρες , τα λεπτά, τα ασήμαντα δεύτερα
δεν μπορούν πια να απειλήσουν την ευτυχία μου

               ( Πατήσια …χαράματα μιας Κυριακής  του 2017)

Φιλαρέτη Βυζαντίου
από τη συλλογή Πυρ εσώτερον,2018