Χέρια υψωμένα αποζητούν τον ουρανό
παλάμες παιδικές σκάβουνε το νερό
-εδώ Θεός, εκεί Θεός, που 'ναι ο Θεός-
διψούν για ουρανό.
Λεπίδες το φως στο ηλιοβασίλεμα
τις τυραννισμένες φλέβες χαράζει
και βυθίζονται
βυθίζονται
αργά σπαραχτικά
βουλιάζουν
με τα μάτια ορθάνοιχτα
ανοιχτά και άδεια
γιατί κάπου τα ξέχασαν εκεί
στους γκρεμισμένους τοίχους του σπιτιού
στα ακρωτηριασμένα χέρια του πατέρα
στης μάνας το γέλιο το στερνό.
Κι έγινε κόκκινη η θάλασσά μου
Κι έγινε η θάλασσα μου μαύρη
η θάλασσα που με γέννησε
θλιβερό νεογέννητων
νεκροταφείο ελπίδων.
Μαρία Πολίτου
από τη συλλογή Επιτέλους αποβίβαση, 2018
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου