Έφυγες

Έφυγες μέσα στη νύχτα
σαν σκιά, σαν θρήνος, σαν χάδι πονεμένο.
Έφυγες κι άφησες κρύα την κάμαρη
και μια σιωπή παγερή απλώθηκε μέσα μας.
Άδειασε η ψυχή
χωρίς τη στοργή,
χωρίς το χαμόγελό σου.
Τώρα παντού κάτι άχρωμοι τοίχοι,
μια μνήμη πονεμένη,
πουλιά που διαισθάνονται τον θάνατο.
Και τα όνειρά μας άδεια,
ένα μοιρολόγι η βροχή,
ένα ψιθύρισμα το δάκρυ των δέντρων.
Ορφανοί κάτω απ’ την απεραντοσύνη,
προσπαθούμε να πλάσουμε ξανά τις μέρες,
να μαζέψουμε τα κομμάτια της καρδιάς μας.
Θρυμματισμένη κείτεται πάνω στους τάφους,
θαμμένη με όσους λάτρεψε.
Κι αλλάζουμε με τον καιρό,
ακολουθούμε τα πουλιά
σκορπισμένοι στους ανέμους,
σταλαματιές η θλίψη.
Έφυγες σαν πουλάκι μικρό,
αστόλιστο, αμοιρολόγητο,
σαν παιδί που δεν πρόλαβε να ζήσει τη στοργή,
σαν περιστέρι που το παρέσυρε ο άνεμος κι η βροχή.
Και μας άφησες μόνους στη δίνη του καιρού,
έρημους στους φοβερούς χειμώνες.


Ιωάννα Μ. Αθανασιάδου
από τη συλλογή Άγρυπνες, σιωπές, 2018