Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2018

Θυμάσαι;



Θυμάσαι;
Μαζί χτίζαμε πάνω στη θάλασσα χάρτινα φεγγάρια
Ώσπου μια μέρα τα σημάδεψες
Εκατομμύρια σημάδια πάνω στο χαρτί
Εκατομμύρια σημάδια πάνω στο φεγγάρι
Εκατομμύρια σημάδια πάνω στη θάλασσα
Αλήθεια πως ένιωσες;
Πως νιώθεις που ακόμη σκορπίζεις τα χάρτινα φεγγάρια μας στο άπειρο;
Που σημαδεύεις το χαρτί, το φεγγάρι, τη θάλασσα;

Μαριάννα Γεωργοτά
αδημοσίευτο

3 σχόλια:

Poet είπε...


Η Μαριάννα Γεωργοτά γεννήθηκε στην όμορφη Κέρκυρα. Σπούδασε Βιβλιοθηκονομία στο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης και Αρχειονομία στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Είναι παντρεμένη, ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.


Κική Ματέρη είπε...

Πρησμένη από τα φάρμακα

Πως να ξεχάσω;
Όλοι μαζί γκρέμιζαν ότι είχα χτίσει,
ενα φρούριο.
Ως που μία μέρα το ρήμαξαν
Μιλιουνια δημαγωγοί
Μιλιουνια ποιήτες
Μιλιουνια
Πως να νιώσω;
Πεινουσα και διψούσα
Ωωω άνθρωπος...
Θέλαν να με διδάξουν αυταπάρνησή
Σσσσσ δεν ζω πουθενά
Τι σκοτώνουν και γιατί;

Κική Ματέρη είπε...

Διαβάζοντας το ποιήμα θυμάσαι;
Εικόνες στο κεφάλι μου.
Ένα πρόχειρο χαρτί,ενα καλοξυσμενο μολύβι.χιλιαδες επαναλαμβανόμενες κινήσεις,ρυθμικες πολλές φορές τρυπώντας το χ αρτί.Μια βουλίτσα εκατομμύρια βουλιτσες ,να ζωγραφιζαμε τον νυχτερινό ουρανό σε χρώμα ασημί και τα αστέρια μαύρα.Στο φεγγάρι σκίστηκε το χαρτι . Κλαίω γιατί έχασα το μολύβι μου.Ξερεις ,εγώ μόνο το οπλό μου θεωρώ τίμιο,δεν σκοτώνει.Ηταν λέει ένα μεσημέρι και έμπαινε φως από τα όρθανοιχτα παντζούρια,το γραφείακι μου με φωσφορουχα τέρατα,που λάμπαν στο σκοτάδι.