Μοναξιά

Πάντα βάσανο ο απόηχος της μέρας…

έρχονται όλα στο μυαλό και θυμάμαι…

ίσως ότι δε θέλω να θυμάμαι…

ή επιθυμώ να ξαναζήσω..

δε ξέρω τι από τα δύο θέλω περισσότερο.

Ανεμοστρόβιλος οι αναμνήσεις από την αγκαλιά σου…

θύελλα οι μνήμες από τα φιλιά σου…

καταιγίδα οι λέξεις σου σα μου ψιθυρίζεις

‘’σε θέλω και δε θέλω να σε χάσω’’

παραζάλη σα θυμάμαι την όψη σου στο σκοτάδι

καθώς με τυλίγουν τα χέρια σου

βασανιστική τούτη η ώρα με την απουσία σου

γιατί πονάει η μοναξιά…

πονάει πολύ…

πονάει όταν επιθυμείς κάποιον και δεν τον έχεις

πονάει όταν θες να φωνάξεις και το κρατάς μέσα σου

και λυγίζεις όταν νιώθεις τα δάκρυα να κυλούν στα μάγουλα σου

πονάει πολύ όταν είσαι μόνος σου…

Ανάσες παίρνω να ηρεμήσουν οι χτύποι της καρδιάς

και κλείνω τα μάτια ευχόμενη σε ένα καλύτερο όνειρο…

Χριστίνα Νάκου

δημοσιευμένο στην ομάδα της στο facebook