Δακρυόεν γελάσασα

Βραδιάζει     μαμά

κι εγώ βλέπω ολόγιομα φεγγάρια

Περπατάω σε γραμμές ζωής κομματιασμένης

συγχρόνως εγχαράσσω στίχους σε χαλίκια    

Θαμπή η όρασή μου

για εικόνες διάτρητες απογοητευτικές

κι εγώ ζωγραφίζω

παράθυρα ανοιχτά με πράσινα παντζούρια

κλαίουσες ιτιές σε τρεχούμενα νερά    

Σπάζει το σώμα σε κομμάτια

κι εγώ τρέχω ξοπίσω τους να τα μαζέψω

Με τσακισμένα άκρα

όρθια στέκομαι κι ας γέρνω     μαμά

Τα φιλιά ψυχρά     χαλαρές οι αγκαλιές

κι εγώ σε ονειροφαντασιές 

κουρνιάζω μες στην αγκαλιά σου

γεύομαι το χάδι το δικό σου     μαμά

Πριονισμένες οι φωνές μου

Οι σιωπές μακρόσυρτες

καταβροχθίζουν ό,τι απομένει

κι εγώ πνίγω τους λυγμούς μου

στα γλυκοφιλήματά σου     στις θύμησές τους

Κοιμάμαι και βλέπω εφιάλτες

ξυπνώ και λέω     όνειρο ήταν

Σπαρταρούν μέσα μου     μαμά

όσα δεν πρόλαβαν να γεννηθούν

κι εγώ τα ηρεμώ

Έχουμε χρόνο ακόμα     λέω

Όλα μέσα μου αδιαίρετα

όμως όχι και κοινά όπως ήτανε με σένα

Εκείνες τις νύχτες     που τα σκυλιά αλυχτούν 

το φεγγάρι χάλασε μαμά     σου λέω

Δεν είσαι πλάι μου να με καθησυχάσεις

να μου πεις     σε λίγες μέρες θα ξαναγεμίσει

χρόνια τώρα γίνεται το ίδιο     μη στεναχωριέσαι

Πόσο μου λείπει η φωνή σου

εκείνο το υγρό σου βλέμμα…

Α ρε μαμά     επέμενες

αλλά δεν μου ’κοψες το ρε

το κράτησα να σε ακούω τάχα να με κατσαδιάζεις  

Στις μνήμες μου     μαμά     σε φυλακίζω 

Σε κρατώ στους στίχους μου ιδέα 

Κράτα με κι εσύ μικρό κορίτσι απ’ το χέρι    

Μη μου φεύγεις ακόμα     ρε μαμά…

  

Ανδρονίκη Γωγοπούλου
από τη συλλογή Δακρυόεν γελάσασα, 2017