Περί πτώσεων

Ι

Σκάει το κύμα με ορμή

στην πέτρα

Τείνει το κορμί προσφορά

σε εσένα

κι εκεί

στην ύστατη στιγμή

στην κόψη επάνω

λυγίζει

σπάει

αναλίσκεται

σε μυριάδες μόρια

λευκού αφρού

σταγονίδια ρευστής ύλης

Mια μικρή στιγμή

κάτι λίγο από φως

στο βρεγμένο δέρμα σου.

Τόσο λίγο

Αλλά τι ωραία που μυρίζει στο σώμα μου

το σώμα σου

 

ΙΙ

Και το νερό από τη φύση του

ένα πάθος έχει, τη βαρύτητα.

Είναι ο νόμος της παγκόσμιας έλξης.

Αλλά, το σημαντικό ύψος του κύματος

είναι το ίδιο

είτε το μετρήσεις από την κορυφή

είτε το μετρήσεις από την κοιλία

Μήπως τελικά, η απομάγευση

είναι αυτό που μας μελαγχολεί;

Πίσω από το θάμνο ένα ξωτικό μου έκλεισε το μάτι

Μαργαρίτα Παπαγεωργίου

από τη συλλογή Μεταπλάσματα, 2017