άλλοτε μ' έναν κουρασμένο ήλιο
άλλοτε με περαστικά σύννεφα
ή με μια βροχή δραπέτη, που
όλο έφευγε απ' τον γκρίζο ουρανό
κατέβαινε μέσα σε λούκια και
υδρορροές σπιτιών σαν να 'θελε
να ψυχογραφήσει τους ανθρώπους.
Πέρασαν μέρες και νύχτες
ταυτοπρόσωπες η μία με την άλλη
κι ας άλλαζαν οι εποχές
με κοινό σημείο αναφοράς τη μοναξιά
σε κάθε εποχή
με φεγγάρι ή χωρίς
τη μοναξιά που έγινε επαίτης
για ένα άγγιγμά σου
τη μοναξιά που πέθανε μέσα
στα δάχτυλά σου.
Ελευθερία Θάνογλου
από τη συλλογή Οι πέντε εποχές του κόκκινου, 2017
Ενότητα : Της παράθλασης
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου