Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2017

Ποια υπεροψία έδωσε στη μέρα τέτοια χρώματα

για να σκεπάσει με γαλήνη τόση αγωνία; 
Βλέπεις την πόλη από ψηλά, απλώνεσαι.
Σαν οσμή φτάνιυυν σ' εσένα των ανθρώπων τα βάσανα
- σχεδόν λησμόνησες τη δική σου θλίψη.

Η μάνα, ο πατέρας, η αδελφή, το παλιό σου σπίτι,
όλες οι καταχωνιασμένες εικόνες της παλιάς ευτυχίας
αναδύονται όπως φωτογραφίες μέσα στο νερό
που εμφάνιζε ένας πλανόδιος γέρος φωτογράφος.

Κάπου εκεί πρέπει να βρίσκονταν το σπίτι σου

δυσκολεύσαι να εντοπίσεις τα κομμάτια
της ζωής σου που δε μπορείς ν' αφηγηθείς 
αφού κι ο τόπος άλλαξε, τίποτα δεν αναγνωρίζεται
κι είναι σαν να εστιάζεις το φακό σε πρόσωπα
χωρίς να έχεις φωτογραφική μεμβράνη

Περίπου εκεί βρισκόταν το ρυάκι με τις λεύκες
και παραπέρα θύσανοι πλατάνων και άλλες εκβλαστήσεις
όλα ασημένια από τα χρόνια, κλειδωμένα στη σκέψη σου,
όπως κτερίσματα πλάι στ' ακριβό μέταλλο μαλλιών
της μάνας και του πατέρα που κοιμούνται.


Θόδωρος Καλαμπούκας
από τη συλλογή Η αντοχή των υλικών, 2009


Δεν υπάρχουν σχόλια: