Παιδεία χωρίς νόημα

Στη μνήμη του συναδέλφου

Νίκου Τεμπονέρα

Άστραψε μες στο βωμό το τέλος του αγώνα

Ξανασήκωσαν την απελπισία στη θύελλα

Που ξέσπασε μες στα σχολεία

Όξυναν οι αντιθέσεις

Χύθηκε αίμα

Κουρασμένοι

Με τα χέρια στις τσέπες

Γυρίζουν πίσω

Σκύβουν

Στους μαθητές τους τι να πουν

Δικαιολογούνται

Για να σταθούν στο ύψος τους

Και με αχνό χαμόγελο στα χείλη

Ξαναδιδάσκουν φρόνηση

Ναρκώνοντας με νεκρική φροντίδα

Το ζωντανό ακόμα κύτταρο

                   της αμφισβήτησης           

Υποταγμένοι πάντοτε σε καθοδήγηση

Δε μάθανε ν’ αντλούν δύναμη

                   απ’ το πηγάδι των ονείρων

Δεν άφησαν το φως του ήλιου

                   να διαποτίσει τις αισθήσεις

Η κρίση

Για τους ευαίσθητους έγινε κόλαση

Για τους αναίσθητους επίθεση

Κι η εξουσία άλλο που δε θέλει

Τους νανουρίζει

                   με γλυκόλογα

                   και άδειες υποσχέσεις

Τους κάνει όργανα

Του έξυπνου μηχανισμού της

                                      8.1.1991    ΄

 Κωνστάνς Δημά

από τη συλλογή Αποχρώσεις των ονείρων, 1993