Παρασκευή 14 Ιουλίου 2017

Ηλιακή καταιγίδα (Ή ad Deum)



Όλο το σύμπαν μια κλωστή
που με τραβάει προς τα εσένα
Και ποιος εσύ;

Μην είσαι δαίμονας;
ή μήπως δέντρο σκοτεινό
που αντί για φως
              φωτιά
που σαν κλαδί κλαδίζεσαι
και πυρπολείς το όλο
–που αρχίζει και τελειώνει στην παλάμη μας;–

Ένα χαρτί όλος ο κόσμος κρέμεται
                  και δεν στεγνώνει
(στις αστραπές και στις βροντές του χρόνου)

Δαίμονα-σύμπαν που κυκλώθηκες
και βλέπεις απ’ το μάτι μου
              τα ουράνια σώματα
το ένα πλάι στο άλλο
το ένα –τάχα– μεγαλύτερο απ’ το επόμενο
και οι ήλιοι, οι πέτρες, με ηλικίες να αλλάζουν

Ενώ όλα είναι ένα
χωρίς μετά και δίχως πριν
εγώ ‘μαι εσύ
–και πώς στο τόσο τίποτα επιπλέω;–
πώς μπαίνω μες στο μάτι σου να βρω
το κέντρο σου
                          και να σε ανατινάξω;

Καθένας κι ένα κέντρο άκεντρο
όλα μαζί μπουρλότο
μικρά μεγάλα φάσματα
     νεκρά και ζωντανά
ήλιοι και πέτρες σχηματίζονται ξανά
την ώρα που πεθαίνουν
και εγώ δεν είδα, ζωντανός
ο πλέον νεκρός
τα γράφω όλα από το τέλος
τώρα που οι ήλιοι έχουν σβήσει
και μου αφηγείσαι με μια καταιγίδα
          ηλιακή
όσα ποτέ δεν γίναν
όσα ποτέ θα γίνουν       



Πέτρος Γκολίτσης
από τη συλλογή Σκάζοντας κρέας, 2017
Ενότητα Κρέας

Δεν υπάρχουν σχόλια: