Οι ποιητές είναι ασπρόμαυροι. Καπνίζουν μαύρα φεγγάρια και γράφουν ποιήματα με τη σκιά τους. Έτσι δεν κινδυνεύουν όταν κάποιος τους κοιτάξει στα μάτια. Φτιάχνουν τη σιωπή τους με γύρη λευκή και την αφήνουν να ταξιδεύει με τον άνεμο. Από ψηλά κοιτάζουν τις ηλικίες που τελειώνουν μέσα σε βιογραφικά ασπρόμαυρα και σε γωνιές που προχωρούν και χάνονται στα βάθη της επώδυνης οσμής τους.
Οι ποιητές σβήνουν το φως για ν'αντικρύσουν την αλήθεια. Κι ύστερα μιλούν ψιθυριστά μπροστά από τον καθρέφτη σαν άνθρωποι που αγνοούν προκλητικά τον εαυτό τους. Φεύγοντας παίρνουν μαζί τους το χρόνο, τα κλειστά παράθυρα, τα φιλιά που ποτέ δεν δόθηκαν - ασπρόμαυρα κι εκείνα - τα τσιγάρα, τους καφέδες, τα σφάλματα, ένα τοπίο που δεν σταμάτησε πουθενά αναζητώντας τους ανθρώπους του ... κι όσα αφήνουν πίσω τους ...σχήματα λόγου από μια κόκκινη βροχή που κύλησε αργά στο τζάμι ...
Νιόβη Ιωάννου
από τη συλλογή Εις άτοπον, 2017
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου