Μη με ρωτήσεις τι έγινε στα πέτρινα τα χρόνια,
στην ξεχασμένη απ' το θεό και ρημαγμένη γη.
Είναι βαθειά αυτή η πληγή κι ακόμα αιμορραγεί.
Μετά τον τόσο αφανισμό πόσο γλυκειά είν' η λήθη !
Και σεις τα νειάτα, σαν ανθοί κι ελπίδας χελιδόνια,
χωρίς αυτά να πλάσετε ένα νέο παραμύθι.
Πάρις Ξεπουλιάς
από τη συλλογή Η Άμπωτις, 2003
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου