Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2016

Ο χρόνος (έξι ψίθυροι στο σκοτάδι), VI



Το κάθε κύτταρο κρατάει τις μνήμες του νερού
της άγριας πέτρας την οσμή, τη γεύση
κάτι από την αφή φωτιάς βαθιά στα έγκατα
απ`την ανάσα του Θεού που με τα χέρια
πήρε να πλάσει κάμπους και βουνά
γονατιστός σαν το παιδάκι στο παιχνίδι.

“Είμαστε φύτρα θεϊκή, σαν τη φωτιά
αρχαίοι όσο το νερό, όσο το χώμα
έξω απ`του χρόνου τη φθορά”, είπα και σήκωσα
ψηλά τα μάτια μου, βαθιά γαληνεμένος.

Δημήτρης Παπακωνσταντίνου
από τη συλλογή Ψιθυριστά στο φως, στο έρεβος, 2016
  

Δεν υπάρχουν σχόλια: