Σκιές

Βούρτσιζες τότε τα μαλλιά σου και την κούραση

ίσιωνες το κορμί,

και δυο σκιές που είχαν ξεχαστεί στο δεξί μάγουλο

κυλούσανε στους ώμους και τον τοίχο.

Νωχελικά λικνίζονταν

ακροβατούσαν.

Κι η πληγωμένη σου φωνή, δροσερή μ`άγγιζε

απόμακρη βαθιά στο μισοΰπνι.

Χιμούσε ξάφνου φως λαμπερό πέλαγος

Τα μέλη μου βαριά και βυθιζόμουν

απ`την αρχή σε πολιτείες μακρινές κι ήταν Ιούλιος

κι εμείς παιδιά στις αμμουδιές του έρωτα,

αμέριμνα να φτιάχνουμε κάστρα και κάστρα.

Δημήτρης Παπακωνσταντίνου

από τη συλλογή Ψιθυριστά στο φως, στο έρεβος, 2016