Η μοναχοκόρη Κονστάνς

Τον τελευταίο καιρό 
οι αδελφές μου δεν σιωπούν. 
Μιλούν τα βραδια μεταξύ τους
ακούω τα μουρμουρητά
βλέπω τα χλωμά τους χέρια
που αχνοφέγγουν στο σκοτάδι.
Πάχυνες, μου λεν
κατοικείς σε ενα βαρέλι
(Οι αδελφές μου μ' αγαπούν
τρώμε πάντα χοιρομέρι στο πρωινό)
Πρέπει να αδυνατίσεις λεν. 
Να λιώσει η εμμονή
που γρατσουνάει το μυαλό σου.
Ν' αδυνατίσεις απ' αυτόν.
Και εννοούν
να αποφασίσω πια να σ' αποχωριστώ.
Οι αδελφές μου είναι στοργικές.
Κάθονται πάντα δεξιά κι αριστερά μου.
Έχουν τα μαλλιά τους σε κότσο σφιχτό
απαγορεύουν την αιμομιξία.

Μα μια στιγή,
δεν είχα ποτέ αδελφές.
Αφού από πάντα μου υπήρξα
μοναχοκόρη των δακρύων.


Χλόη Κουτσουμπέλη
από τη συλλογή Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης, 2016