Μουχλιασμένοι δρόμοι
παράθυρα εξορυγμένα απ' το σκοτάδι
λάμπες των εικοσιπέντε γλύφουν
νυχτωμένα πρόσωπα, δωμάτια
που μυρίζουν σιωπή και παραίτηση.
Οι άνθρωποι
με τα χέρια στην απόγνωση
κι ο χρόνος σωριάζει ανελέητα τις ανάγκες,
μικραίνουν οι νύχτες τους δολοφονούν,
στις γωνίες η αγωνία η πίκρα
γεμίζουν οι καπνοδόχοι μαύρη αιθάλη,
τα μάτια θολώνουν κι η ψυχή τήκεται.
Οι άνθρωποι ωριμάζουν
με σιωπή και στέρηση.
Πρόδρομος Μάρκογλου
από τη συλλογή Χωροστάθμηση, 1965
Συγκεντρωτική έκδοση Έσχατη Υπόσχεση,
Ποιήματα 1958 - 2010, 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου