Δικαιολογημένως απών

Τις ελιές μέρες του φθινοπώρου μ’ ένα βλεφάρισμα σε ξαναφέρνω στην άδεια πολυθρόνα, εκεί κάθεσαι και λύνεις σταυρόλεξα, αυτά για δεινούς λύτες, για σένα χάρτινες βαρκούλες, αταξίδευτες· το βλέμμα σου δύσπιστο όταν λέω «Μπαμπά, το πιο γνωστό origami στην Ελλάδα». Χαμογελάω πλέον, μικροσκοπώντας τη μνήμη, εξασκήθηκα, βλέπεις, σε αναβολές, διαψεύσεις, δακρυσμένα ψέματα, την παραδοχή του τετελεσμένου. Δεινή λύτης των κόμπων στο στομάχι.

Μαρία Λάτσαρη

από την ανέκδοτη συλλογή 
Εν δυνάμει πραγματικότητα