Φοβάμαι τις ευθείες γραμμές.
Από μικρή είχα αδυναμία στις καμπύλες.
Με κούρασαν τα ορθογώνια σπίτια,
σε τριγωνικές σκεπές
και οι άνθρωποι που γυαλίζουν
με ζήλο τα σερβίτσια τους.
Με παραξενεύει η προσήλωση
σε ξεθωριασμένα σύνορα,
και κήπους τετραγωνισμένους.
Με γοήτευαν πάντα οι αποκλίσεις,
ξέφευγε το μολύβι από το χάρακα,
χοροπηδούσε στο χαρτί,
λες και ήθελε από το προσδιορισμένο να ξεφύγει.
Τα πάντα έτσι είναι δυνατά.
Ζωντανεύουν τα χέρια, τα δάχτυλα ανακαλύπτουν
καινούριους προορισμούς.
Και το σώμα απλώνεται ζωντανό
σε ένα σύμπαν
που το κλείνει ολοστρόγγυλο.
Άντζελα Γεωργοτά
από τη συλλογή Στην πιθανότητα στηρίζεται η αγάπη, 2016
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
Ταυτισμένη η Ζωή με τις καμπύλες, απαρχή των οποίων είναι ...η καμπύλη των χεριών στην αγκαλιά, που τόσο την έχει ανάγκη αυτός ο ευθυγραμμισμένος με το συμφέρον κόσμος.
Πώς θα μπορούσε ποτέ κανείς να διαφωνήσει μαζί σου, γλυκιά μου; Σε ευχαριστώ.
Βιογραφικό σημείωμα της Άντζελας Γεωργοτά είχα παραθέσει και το 2011 με την ανάρτηση αδημοσίευτων τότε ποιημάτων της στο Λιβάδι. Το καταχωρώ και πάλι ενημερωμένο με την παραίνεση προς τους αναγνώστες του ιστολογίου μου να διαβάσουν και τα προηγουμενα ποιήματά της.
Γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1977. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. στο τμήμα Ελληνικής Φιλολογίας. Διορίστηκε ως καθηγήτρια στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση το 2003. Φέτος ολοκληρώνει τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο Τμήμα Δημιουργικής Γραφής του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας με την εκπόνηση της διπλωματικής της εργασίας για την Κατερίνα Γώτου και την Αν Σέξτον.Γράφει ποιήματα και ασχολείται με το θέατρο, παρουσιάζοντας μαθητικές παραστάσεις.Αυτή είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.
Δημοσίευση σχολίου