κάθε μικρή σου υποταγή
μειώνει τη δική μου ελευθερία
εμένα ταπεινώνει
κάθε χαμένο σου δικαίωμα
πληγώνει τη δική μου αξιοπρέπεια
κάθε παραπανίσιο σου φορτίο
έχει σε μένα ρίζες προγονικές
κάθε σε βάρος σου αδικία
είναι μια στυγερή κλοπή
απ' το παγκάρι της δικής μου εκκλησίας
κι όταν εσύ λιποψυχείς
εγώ είμαι ο αληθινός προδότης
στέκεσαι δίπλα μου
στο σπίτι, στη δουλειά ή στο οδόφραγμα
και με τα ίδια μάτια
ελεύθερα ατενίζουμε τον ήλιο
περήφανοι
ασυμβίβαστοι
ωραίοι μέσα στα τόσα ελαττώματά μας
εμείς που η φύση έταξε σε σάρκα μία
Τόλης Νικηφόρου
από τη συλλογή Το μαγικό χαλί, 1980
5 σχόλια:
Το ίδιο ποίημα αυτή τη μέρα όπως κάθε χρόνο. Ο ίδιος αγώνας κάθε χρόνο. Όταν βλέπω τις γυναίκες του Ισλάμ, καταλαβαίνω ότι όλα τα θέματα είναι ανοιχτά, κανένα πρόβλημα δεν έχει λυθεί. Τίποτα δεν έχει καν αρχίσει.
To θυμάμαι πάντα αυτό και μου γλυκαίνει την ψυχή.
Ένα βαθύ ευχαριστώ .
Κι ένα φιλί σαν άνθος μυγδαλιάς .
υγ.Ένα ατέρμονο σημειωτόν η ανθρωπότητα
Απλά τέλειο!
Η ανθρωπότητα περνάει ακόμη τη φάση της προϊστορίας της, φεγγαρόλουστο ξωτικό της μουσικής και της φωτογραφίας. Όλοι μας δικαιούμαστε έναν καλύτερο κόσμο και σε ευχαριστώ που πάντα μου το θυμίζεις με το μακρινό σου άρωμα.
Σε ευχαριστώ, Χρυστάλλα μου. Ο ουρανός γιορτάζει τη μέρα της γυναίκας με μια λαμπρή λιακάδα.
Δημοσίευση σχολίου