Δευτέρα 7 Μαρτίου 2016

γυναίκα


κάθε μικρή σου υποταγή
μειώνει τη δική μου ελευθερία
εμένα ταπεινώνει
κάθε χαμένο σου δικαίωμα
πληγώνει τη δική μου αξιοπρέπεια
κάθε παραπανίσιο σου φορτίο
έχει σε μένα ρίζες προγονικές
κάθε σε βάρος σου αδικία
είναι μια στυγερή κλοπή
απ' το παγκάρι της δικής μου εκκλησίας
κι όταν εσύ λιποψυχείς
εγώ είμαι ο αληθινός προδότης

στέκεσαι δίπλα μου
στο σπίτι, στη δουλειά ή στο οδόφραγμα
και με τα ίδια μάτια
ελεύθερα ατενίζουμε τον ήλιο
περήφανοι
ασυμβίβαστοι
ωραίοι μέσα στα τόσα ελαττώματά μας
εμείς που η φύση έταξε σε σάρκα μία


Τόλης Νικηφόρου
από τη συλλογή Το μαγικό χαλί, 1980

5 σχόλια:

Poet είπε...

Το ίδιο ποίημα αυτή τη μέρα όπως κάθε χρόνο. Ο ίδιος αγώνας κάθε χρόνο. Όταν βλέπω τις γυναίκες του Ισλάμ, καταλαβαίνω ότι όλα τα θέματα είναι ανοιχτά, κανένα πρόβλημα δεν έχει λυθεί. Τίποτα δεν έχει καν αρχίσει.

ξωτικό είπε...

To θυμάμαι πάντα αυτό και μου γλυκαίνει την ψυχή.
Ένα βαθύ ευχαριστώ .
Κι ένα φιλί σαν άνθος μυγδαλιάς .



υγ.Ένα ατέρμονο σημειωτόν η ανθρωπότητα

Χρυστάλλα Μαγγανή είπε...

Απλά τέλειο!

Poet είπε...

Η ανθρωπότητα περνάει ακόμη τη φάση της προϊστορίας της, φεγγαρόλουστο ξωτικό της μουσικής και της φωτογραφίας. Όλοι μας δικαιούμαστε έναν καλύτερο κόσμο και σε ευχαριστώ που πάντα μου το θυμίζεις με το μακρινό σου άρωμα.

Poet είπε...

Σε ευχαριστώ, Χρυστάλλα μου. Ο ουρανός γιορτάζει τη μέρα της γυναίκας με μια λαμπρή λιακάδα.