Γλυκιά νύχτα του καλοκαιριού

Στρέφω το βλέμμα μου ψηλά
και θωρώ τον έναστρο ουρανό
μες στης  νύχτας την ξαστεριά
ανείπωτο μεγαλείο ! ...

Άπειρες αυτόφωτες πυγολαμπίδες στο στερέωμα,
ασύλληπτα μακρινές, έτη φωτός !
Κατά το δοκούν εκεί ο νους σε ταξιδεύει ...

Υπεράνω γαλαξίες, νεφελώματα,
αναρίθμητα ηλιακά συστήματα,
απέραντο σκοτάδι του διαστήματος,
όριο ατελεύτητο, ακατανόητο θαύμα !

Ο ουρανός, χώρος της του θεού κατοικίας,
Το στόμα μου ψελλίζει λέξεις :
Ακατάληπτος  ... απερίφραστος ... απεριόριστος ...
ρήματα αποφατικής θεολογίας. περί θεού.

Γλυκιά νύχτα του καλοκαιριού
με συνεπήρε το μυστήριο του χωροχρόνου
και αποκοιμήθηκα ...
όταν ξάφνου χαράζει.


Στυλιανός Α. Πασχαλίδης
από τη συλλογή Απλο-Πόίηση, 2015
Ενότητα Φύση