Λένε πως οι παλιές ιστορίες
- σαν ξεχαστούν -
νεράιδες γίνονται
να ταξιδεύουν απαρηγόρητες στους κήπους τις νύχτες
Άλλοτε πάλι ντύνονται αειθαλείς θλίψεις
να μουρμουρίσουν το παράπονό τους
αργά το σούρουπο
την ώρα που η τελευταία σημαία της μέρας
υποστέλλεται στο σκοτάδι
κάποτε σαν προσκλητήριο
άλλοτε σαν σιωπητήριο
Ή σαν παράδοση
μιας άγνωστής μας μάχης
Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου
από τη συλλογή Φωνήεντα σε περίπτερο, 2016
1 σχόλιο:
Πολύ όμορφες σκέψεις!
Οι παλιές ιστορίες λοιπόν σαν ξεχαστούν γίνονται νεράιδες; ίσως γι' αυτό να έρχονται στη μνήμη όταν το βράδυ μυρίζουν οι κήποι γιασεμί.
Και ίσως πάλι έρχονται στο σούρουπο μαζί με τις σημαίες προσκλητηρίου, ή σιωπητηρίου, ή παράδοσης, να τριγυρνούν νικητήρια ζωντανές στα όνειρα..
Αγαπημένε μας ποιητή ευχαριστούμε για τις επιλογές σου!
Δημοσίευση σχολίου