Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2016

Σκοτεινή γυναίκα *


Με μάτια που απορούν      Ας ήταν από σάρκα η επιθυμία
                                        Να την νικήσω κατά κράτος.
                                        Ας είχε χέρια η ευχή
                                        Να την κρατήσω στην παλάμη.
Και ο κόσμος άδικος         Απ' το λαιμό αρπάζει
                                        Του λάθους τη στιγμή
                                        Γονυπετή τη λέξη ταπεινώνει
                                        Είναι μια μοναχή στον κόσμο
                                        Γυναίκα κόκκινη
                                        Είναι μια μοναχή στον κόσμο
                                        Γυναίκα μαύρη
                                        Κοράκι στα ματάκια της
                                        Και κρώζει ο τρόμος, πεινασμένος
Χειμώνιασαν τα χέρια       Τα νύχια μπήγουν
                                        Στην κακιά στιγμή
                                        Σκούρο κυλά το αίμα
                                        Σκυλί που κάθεται
                                        Στη θύρα αυτής της σκέψης
                                        Και γαυγίζει.
                                        Ο κρότος σύντομος σαν θάνατος       
                                        Και η ζωή που χύνεται στο δρόμο
                                        Άδειο σακί μια σκοτεινή γυναίκα.

(Ένα γιατί
Απ' τον γυμνό αστράγαλό της ξέφυγε
Και πάνω μας ρωτάει ...!)

* Ποιητικό κείμενο για τη γυναίκα που σκότωσαν στη μέση του δρόμου με συνοπτικές διαδικασίες λαίκού δικαστηρίου επειδή φαίνοντας οι αστράγαλοί της (Φεβρουάριος 2015)

Μαρία Αρχιμανδρίτου
από τη συλλογή Ηλίου Φάος, 2015

2 σχόλια:

ξωτικό είπε...

Εφιαλτική πραγματικότητα ...
αρνείται να την χωρέσει η ποίηση κι ο νούς
τερατώδες το "γιατί" κατατροπώνει το ανθρώπινο είδος στην κόλαση που γέννησε..




υγ. "Ατύχησα " ερχόμενη περιχαρής να σου ακουμπήσω την γλυκύτατη έκπληξη που...έπαθα ξεφυλλίζοντας το ποιητικό ημερολόγιο του 2016 .
Σκέφτηκα να σιωπήσω και να στο πώ αλλού αλλά μετά είπα :
Έτσι όμως είναι η ζωή ,κόλαση και παράδεισος αντάμα....


υγ. Πολύ ενδιαφέρουσα η ποιήτρια θα επανέλθω με.... καλύτερο μυαλό να μην την αδικήσω στα βιαστικά .

φιλί γλυκό !

Poet είπε...

Παρόμοιες θλιβερές σκέψεις έκανα κι εγώ, γλυκό μου ξωτικό, ρομαντικό από τη φύση σου. Υπάρχουν όμως και ανθρωποειδή, πολλά μάιστα, σε διάφορες μεριές του πλανήτη, και δεν μπορούμε παρά να δεχτούμε αυτή την φρικτή πραγματικότητα και ίσως να κάνουμε κάτι για την αλλάξουμε.

Ας μη μένουμε όμως στους εφιάλτες. Περιμένω να ακούσω τη «γλυκύτατη έκπληξη» από το ποιητικό ημερολόγιο του 2016. Ακόμη, διάβασε και τα προηγούμενα ποίήματα της Μαρίας Αρχιμανδρίτου για να σχηματίσεις μια ολοκληρωμένη γνώμη για την αξιόλογη αυτή ποιήτρια ΄(και καθηγήτρια εγκληματολογίας, παρακαλώ !!)