Φύσει καλλονή

 

Μια πέτρα δελφική
συνάθροισα κρυφά
στον δρόμο τον λαχανιασμένο
για το Στάδιο,
μια από τις αδέσποτες
του ναού του Απόλλωνα
που τις παραπατούνε οι τουρίστες
γιατί θυμίζουν πέτρες κοινές
των χωραφιών και των χωματόδρομων,
τυχαία σχηματισμένες από τη φύση
κι όχι σαν των κλασικών γλυπτών,
με άκρες τιθασευμένες από τη δεξιότητα.
Λακτίσματα, αδιάφορα τις ευτελίζουν,
στη γη βαθαίνουν τον προορισμό τους,
χάνονται.

Όμως εγώ, σαν ιερό αποτύπωμα του χρόνου,
τη συνέλεξα,
ανθεκτική στην ταπεινή της μοίρα,
όμορφη κοιμωμένη
την παρέδωσα στις τσέπες της επιστροφής.
Και τώρα στο συρτάρι μου,
εξιστορεί σοφίες από το χιλιόχρονο βουνό,
τα ιερά μυστήρια της σκέψης,
που αβίαστα ρούφηξαν μέσα τους τον δελφικό ήλιο
που άγγιξα πρώτη,
και καπηλεύτηκα τη δύναμη
μες στην απλότητά της.

Μαρία Τζίκα
από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα, 2015