Γ' ΤΟ ΦΩΣ - ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ - Ο ΚΥΒΟΣ

Oύτως από τον ήλιον,
ωσάν πυρός σταλάγματα,
πέφτουσιν εις την θάλασσαν
των αιώνων, και χάνονται
               δια πάντα η ώραι.   

                                                                      Α.Κ.
                Ι

Όχι με φως και με χαρά

αλλά μ’ αγκάθια φλογερά
πλάι στο μηδέν
                 ρέουν οι ήλιοι
                     με εκρήξεις

Στα πρόσωπα ρωγμές

γεμίζουν αίμα
φουσκώνουν
                   σαν ποτάμια

  ΙΙ

Στην Lyon Heights
στο Toronto
λήγουν οι κονσέρβες
(στη μικρή την αποθήκη)
στο −μακρινό− 1996

Το 1995 κατεβαίνω την 25^η Μαρτίου

ζητάω τα Ελεγεία της Οξώπετρας
και τις Ωδές του Ανδρέα Κάλβου
Είναι εξάλλου στη βιτρίνα
Μου τα χαρίζει ο ποιητής ο ίδιος
και ξεσκονίζοντας το πέτο μου μού λέει
 −κρατώντας με απ’ τον ώμο:
«Να τον προσέχεις τον Ελύτη
«Έια μάλα Μ’ ένα στεφάνι φως»
«Ο Διονύσιος νάτος
                         ακόμη δεν μιλιόμαστε»
«Όλοι τους με κοιτάζουνε παράξενα
με δείχνουν που συνομιλώ
                            με τον Beethoven»

               ΙΙΙ

Σηκώνεις τα μάτια

κι ο κόσμος σβήνει

Ένας κόκκινος κύβος

με μια βαθιά μαύρη τρύπα
στη μέση
−ήταν−
ο εγκέφαλός μου


Πέτρος Γκολίτσης
από τη συλλογή Η σάρκα των προσωρινών, 2015
Ενότητα : Εξόδια (σαν ξόδι)