Κοιμήσου Έλλη

Η Έλλη δεν θα ξαναμιλήσει

Δεν θα ξανακοιμηθεί στα σκαλιά
κυνηγημένη απ’ τους άγριους αέρηδες
Δεν θα μου ξαναγελάσει πια
μ’ εκείνη την καλοσυνάτη τρέλα της
Η Έλλη απεβίωσε ετών 68
Σήμερα είδα το χαρτί με τη μαύρη τρέσα
κολλημένο πάνω από τα κοινόχρηστα
που να πληρώσω πάλι ξέχασα

Ήταν σχεδόν όμορφη ξαπλωμένη αναπαυτικά

κάτω απ’ το μαλακό φως των κεριών
Δυο μακρινοί συγγενείς όλο κι όλο
κι ο παπάς της ενορίας με βλέμμα ανακούφισης
Δεν πλησίασα

Τουλάχιστον τον γλίτωσες τον φετινό χειμώνα

Και πού ξέρεις
μπορεί αυτό να είναι το ταξίδι που σχεδίαζες
Έτσι δεν είναι Έλλη;
Νεκρή άλλωστε όλοι σε αγαπούν
Κι εγώ δεν θα νυχοπατάω πια
όταν γυρνώ απ’ τα ξενύχτια μου
μη σε ξυπνήσω και τρομάξεις
Κανένας πεθαμένος δεν ξυπνά
Έτσι δεν είναι Έλλη;

Να 'ξερα μόνο ότι πήρες τη μάλλινη εσάρπα σου

Τι καιρό κάνει άραγε εκεί στον Άδη;

Πόσο θα ήθελα να μην ξεχάσω
Μα αδίστακτος ο χρόνος προχωρά
Κι εσύ
από καιρό το ήξερες

Στέλλα Γεωργιάδου
από τη συλλογή Αμφίβια εγώ, 2015