Γνώθι σαυτόν

Είμάι δρόμος που δεν βγάζει πουθενά
Παράθυρο με τζάμι θολωμένο
Μνήμη με αμέτρητα κενά
Γράμμα σε συρτάρι κλειδωμένο.

Είμαι χρώμα ζωγραφιάς που ξεθωριάζει
Άνθρωπος με ένα μόνο φίλο
Ρούχο που ποτέ δε σου ταιριάζει
Εύα που δεν έφαγε το μήλο.

Είμαι τρένο που στις ράγες θα χαθεί
Χώμα αιωνίως διψασμένο
Μήκος που δεν έχει μετρηθεί
Σφάλμα μες στις τύψεις του πνιγμένο.

Είμαι κόμπος που ποτέ δε θα λυθεί
Φάκελος που δεν έχεις ανοίξει
Φως της μέρας που έχει πια χαθεί
Σχέση που κατέληξε σε πλήξη.

Είμαι κίνδυνος που ήρθε ξαφνικά
Κύμα που ο αέρας δυναμώνει
Θλίψη που τη μέρα μου νικά
Μια φωτιά που καίει πάντα μόνη.

Είμαι κύκλος που δεν μπόρεσε να κλείσει
Τίτλος τέλους που δεν ήθελε να πέσει
Αίνιγμα που έχασε τη λύση
Μια αρχή που έμεινε στη μέση.

Είμαι ο κόσμος που φοβάται μη χαθεί
Είμαι σπίθα που κρατιέμαι αναμμένη
Είμαι αγώνας που δεν έχει κερδηθεί
Μια αυλαία που να πέσει περιμένει ...

Μαρία Δασκαλάκη
από τη συλλογή Μικρές Παρασκευές, 2015