Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2015

Παρομοίωση


Σαν ψίθυρος που σπάει τη σιωπή
Σαν ανατριχίλα που χαλά την ηρεμία
Σαν φουρτούνα σε μια θάλασσα ρηχή
Σαν το πρέπει που νικά η επιθυμία

Σαν τους δείκτες που πληγώνουνε το χρόνο
Σαν βιτρίνα που σκοτώνει την ουσία
Σαν προσκυνητής που έχασε το δρόμο
Σαν μια προσευχή που έγινε ικεσία

Σαν τσεκούρι που το ξύλο τραυματίζει
Σαν πληγή που μια ζωή θα τρέχει αίμα
Σαν τον άσωτο που σπίτι του γυρίζει
Σαν αλήθεια που πουλήθηκε για ψέμα

Σαν τον κόσμο που μαθαίνει να ξεχνά
Σαν τη μέρα που περνά τόσο χαμένη
Σαν σβησμένος πόθος διακρίνεται ξανά
Σαν ζωή που δε σε περιμένει.

Μαρία Δασκαλάκη
από τη συλλογή Μικρές Παρασκευές, 2015
 

4 σχόλια:

Poet είπε...

Συνιστώ στους αναγνώστες της ανθολογίας να διαβάσουν και πολλά άλλα ποιήματα από την ίδια συλλογή της Μαρίας Δασκαλάκη, που είχαν αναρτηθεί στο Λιβάδι ως αδημοσίευτα το 2010 και το 2011.

ξωτικό είπε...

Υπακούω πάραυτα Ποιητή μας
γιατί πάντα μαζί σας ..... " Παίρνει άλλο φως η κάθε μέρα "

φεγγαροφιλιά

ξωτικό είπε...

Μετά την αναδρομή οφείλω ένα ευχαριστώ
για όσα ένοιωσα διαβάζοντας την θυελλώδη Μαρία !!

Poet είπε...

Θυελλώδης αλλά ταυτόχρονα πολύ γλυκό κορίτσι η Μαρία. Θυμάσαι εκείνη τη διαφήμιση που κατέληγε στο ερώτημα: «πού είναι οι άντρες;». Όταν λοιπόν βλέπω τριγύρω τόσα καταπληκτικά κορίτσια χωρίς αγάπη, χωρίς λατρεία, χωρίς σύντροφο, ακριβώς το ίδιο κι εγώ διερωτώμαι.΄Μήπως από τη δική μας πέινασμένη γενιά των κυνηγών, καταλήξαμε στη χορτάτη γενιά των φλώρων. Και είναι κρίμα.

Φιλάκια σε σένα φεγγαρόλουστο και πάντα ερωτικό ξωτικό !!