Έξοδος

                                       Στον Μάρκο Μέσκο

 

Κάπως έτσι θα πρέπει να είναι η κόλαση

χαλύβδινοι άνθρωποι, αδιάφορα βλέμματα
ζέστη πνιγηρή όχι απαραίτητα φωτιά
στεγνά μάτια χέρια υγρά
ακινησία
εκπομπές ρύπων χτύπων
ανούσιων συζητήσεων

Οι βασανιστές των ανθρώπων

δεν θα ‘ναι άνθρωποι
παρά χαλασμένοι ανεμιστήρες
και βρώμικες παραλίες
Θα ‘ναι ο απέναντι ξεφλουδισμένος
αμετακίνητος γκρίζος τοίχος
Η άπνοια του απομεσήμερου
στην καυτή άσφαλτο

Ναι, κάπως έτσι θα πρέπει να είναι η κόλαση

Συνωστισμένες ψυχές σε αστικά λεωφορεία
με κλειστά παράθυρα και αναθυμιάσεις νίτρου
με αλλοιωμένους τους ιδρωτοποιούς αδένες
Χωρίς οδηγό χωρίς προορισμό
σ’ ένα ατέλειωτο πέρα δώθε των πόλεων

Από τα χρώματα και τα όνειρα

θ’ απουσιάζουν το πράσινο το κυανό η πορφύρα
και όλα τα μενεξεδιά του σούρουπου
Μόνο μουντά γκρίζα και χλωμά μπεζ
στις όψεις των σπιτιών και των ανθρώπων
Ίσως και κάποιες χαραμάδες φωτός
να εισβάλλουν ‒μακρινές σαν νοσταλγίες‒
ίσα-ίσα να θεριεύει
το άλγος της απώλειας

Κάπως έτσι (σκεφτόταν) θα ήταν η κόλαση

αναγκαστική επιβίωση κατά μόνας
με παιδιά που θα γεννιούνται γερασμένα
εις το διηνεκές ομοιότροπη ασθένεια
Απαράλλαχτα ίδιες οι νύχτες ανονείρευτες
και οι μέρες αφόρητα εργοστάσια κανόνων
Κατεδαφίσεις σκέψεων με αντιπαροχή
και ποσοστό διαπραγματεύσιμο

Δεν τον ένοιαζε στ’ αλήθεια η κόλαση

μόνο πίνακες έφτιαχνε μ’ άραχλες σκέψεις
και τους κοίταζε χαμογελώντας επίμονα
καθισμένος στην άκρη του κήπου
Όσο ακόμη του επέτρεπε
ο γαιοσκώληκας
που χαμογελούσε περιπαικτικά
δαγκώνοντας ελαφρά το παπούτσι του.

Στέλλα Γεωργιάδου
από τη συλλογή Αμφίβια εγώ, 2015