Αργοπορίες

Επιτρέψτε μου να παραδεχτώ την αργοπορία.
Δεν ήμουν συχνά βιαστική
μα κι όταν ήμουν, κατέληγα τελευταία.
Δεν ανησυχώ όμως.
Με τίμημα, είναι η αλήθεια,
αλλά στο τέλος όλα τα προλαβαίνω.
Ό έρωτας φυσούσε και ξεφυσούσε όταν τον αναζήτησα,
«Επιτέλους με θυμήθηκες» σφύριξε κατακόκκινος
και αγανακτισμένος.
Έχουμε καλές σχέσεις πια.
Μακριά κι αγαπημένοι
και όταν μπερδευόμαστε ο ένας στα πόδια του άλλου
ξέρουμε να λύνουμε τους κόμπους καθώς πρέπει.
Η δημιουργία είχε λιγότερη κατανόηση.
Όταν σταμάτησα να της στέλνω φιλάκια από μακριά
και της έτεινα το χέρι
μου γράπωσε την παλάμη με τα άκοπα νύχια της.
Και από τότε, μπορώ δεν μπορώ, θέλω δε θέλω,
οι αμυχές στο δέρμα μου
σαν μόνιμο συμβόλαιο τιμής,
με φέρνουν στο δρόμο της.
Το άισθημα καύσου δεν υποχωρεί.
Βασανίζει
όσα όνειρα τολμήσω να κάνω
μακριά της.
Κι έπειτα είναι και ο ουρανός.
- Έτσι το λέω στην κόρη μου
και μου 'μεινε κουσούρι.
Πιο ήσυχη απ' όλα είμαι γι' αυτό.
Τα νήματα που με συνδέουν μαζί του
είναι άθραυστα και ελαστικά
και όσο κι αν αργήσω
θα αρκέσει ένα απότομο τίναγμα
για να βρεθώ στην αγκαλιά του.

Ρία Φελεκίδου
από τη συλλογή Αυτά, 2008