Φως

Το τραύμα μου είναι διαμπερές
Κι αυτό είναι που με σώζει
γιατί διακρίνεται το φως.
Έτσι ποτέ δεν το υποπτεύθηκα.
Το φως αγνοεί κομμένες φλέβες
και ταλαιπωρημένες αρτηρίες.
Ψάχνει με αγωνία
την εστία του πόνου,
την εστία μου.
Φτάνει
αποκαλύπτοντας
ή προκαλώντας
νέες αμυχές,
όπως όλες οι αλήθειες.
Εγώ περιμένω στωικά
Πότε βοηθώντας το
Χωρίς να το ξέρω
Πότε καταργώντας το
Χωρίς να το θέλω.
Στο τέλος
Μένουν στα σπασμένα μου δάχτυλα
Αχτίδες ή αντίλαλοι της μέρας.
Νεότερη
πίστευα στο βύθισμα στο σκοτάδι
και μετρούσα μέχρι το δέκα
- έφτανε αυτό.
¨Ομως σήμερα,
ελεύθερη όπως νομίζω,
εμπιστεύομαι
κάθε είδους αχτίνα
Κι όπως κολυμπώ
στα πηχτά σκοτάδια
τυλίγομαι γύρω της
και την αναπνέω.

Ρία Φελεκίδου
από τη συλλογή Αυτά, 2008