οι αγαπημένοι μου

Λευκά χαρτόνια σε αποστειρωμένα θλιβερά λιβάδια
Μόνο οι κύκνοι έφυγαν χωρίς δεσμεύσεις
Εδώ τίποτα δεν συμβαίνει κι ας φλέγεται το ηλιοβασίλεμα
Αφήνω κάποιον άλλον να αντέξει
Εξ άλλου εγώ επιτελώ ένα έργο
Είμαι μια σοβαρή τακτοποιημένη κηδεία
Δείξτε μου οίκτο
Ας πιούμε τον πικρό καφέ όπως αρμόζει
Άλλωστε τα οστά συμπεριφέρονται όμοια στους τάφους
Όμως γνωρίζατε πως
ήμουν νέα κάποιες Κυριακές
Κι ο δρόμος που με νανούριζε στον ύπνο μου
κατευθυνόταν πάντα στη θάλασσα
Άνοιγα τότε την πόρτα μα ρίζωνα στο κούφωμα
Κάτι οικείο πίσω μου και επίσημο
παραμέριζε την ορμή
Μια σκοτεινή πλευρά επέστρεφε και
με κατέδιδε
Τώρα εδώ καθηλωμένη δεν επιθυμώ να γίνω άλλη
Αυτό που κάλπαζε μέσα μου το έπνιξα μη βγάλει ήχο
Τώρα είμαστε πανομοιότυποι'
Είμαστε εμείς πρόσωπα του παρελθόντος
μεσ' στο καινούργιο μας φέρετρο

Κατερίνα Σημηντήρα
από τη συλλογή Δυτικά της Σαπφούς, 2015