Κυνηγώντας το άπιαστο

Σκοτεινιάζει πια νωρίς,
η θάλασσα μια ανάμνηση,
τα μάτια γύρω μου κλειστά.

Ένα ακυρωμένο ραντεβού,
το κινητό έχει μέρες να χτυπήσει,
σαββατοκύριακο παρέα με τη βροχή.

Κάθε νύχτα που περνά
χειροτερεύουν τα πράγματα
όλο και δυσκολεύουν
όλο και με σκληραίνουν.

Το μυαλό μου
γίνεται η γκιλοτίνα μου.

Είναι πολλοί που ψάχνουνε τις νύχτες
τον απόκρυφο εαυτό τους
να ικανοποιήσουν.
Κι ύστερα το πρωί με το κοστούμι
κυκλοφορούνε και τη γραβάτα
αψεγάδιαστοι σε όλα.

Όμως,
λεπτό
δεν παύει
το αίμα
να ζήτά
να σμίξει μ' άλλο αίμα.


Στέργιος Τσακίρης
από τη συλλογή Ψυχολογία, 2015