Όταν τελειώνουμε το Ωδείο
με περιμένεις δίπλα στο ποδήλατο
με θέλεις τόσο που σπανίως με κοιτάς στα μάτια
- το ξέρεις άλλωστε ότι μου αρέσουν οι μεγάλοι -
χαϊδεύεις το τιμόνι κλωτσάς ένα χαλίκι
δεν είσαι ντροπαλός μα ούτε και θρασύς
είσαι το παιδί που περνάει από το κέντρο
κρατώντας το κόρνο δίχως θήκη
δίνεις προτεραιότητα στα περιστέρια
που διασχίζουνε το δρόμο
δοκιμάζεις στο χέρι σου τα φιλιά που θέλεις
να μου δώσεις
νωρίτερα το απόγευμα έκλεψες την παρτιτούρα μου
για να καθίσουμε ακόμη πιο κοντά στην πρόβα
Ελένη Αλεξίου
από τη συλλογή Ποιήματα που γράψαμε μαζί, 2015
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
Διάλογος με το ποίημα του Τόλη Νικηφόρου Κι όσο πλησίαζες ήσουν εσύ.
Στη συλλογή αυτή έχουν ενταχθεί και τα ποιήματα Πόσο ακόμη;, 10.45, Στιγμιαίοι ορισμοί ενός εξακολουθητικού έρωτα, ΙΙ, Μητριαρχία του έρωτα, Πρόβα, Αφού δεν είσαι τόπος και Μικρή Προσευχή που είχαν αναρτηθεί στο Λιβάδι το 2013 και το 2014.
Σπάνια να αναρτήσω τόσο πολλά ποιήματα άπό μία και μόνο συλλογή, γεγονός που βέβαια σημαίνει ότι μου άρεσαν πολύ τα ποιήματα της Ελένης Αλεξίου. Καλή συνέχεια, Ελένη.
Και είναι όντως εξαιρετικά τα ποιηματα της Τόλη..
Χαίρομαι που συμφωνούμε, Έλενα. Το πάθος του έρωτα και της δημιουργίας εύχομαι να συνεχίσει να κυριαρχεί στην καρδιά της Ελένης Αλεξίου και να μας δώσει ακόμη ωραιότερα ποιήματα ατο μέλλον.
Δημοσίευση σχολίου