Σπίτι καράβι

Όλοι οι άνθρωποι είναι γη.
Κουβαλούν κάτι προϊστορικό που δεν είναι ορατό.
Γι' αυτό και διαφέρουν μεταξύ τους.
Μιλούν διαφορετική γλώσσα,
απλώνουν τα πόδια τους σε διαφορετικές θάλασσες.
Ο ένας δεν μπορεί να μαντέψει γιατί αδειάζουν
τα ποτήρια του κρασιού τόσο γρήγορα.
Ο άλλος δεν αντιλαμβάνεται πότε πρόλαβε
να βγάλει τα ρούχα του,
πότε πρόλαβε να τα κρεμάσει στ' αγκάθια των βάτων ...

Σηκώνω άγκυρα.
Θέλω να δω το σπίτι μου τη νύχτα με λαμπερό φεγγάρι.
Έχουν περάσει σαράντα χειμώνες από τότε
που για πρώτη φορά ζήτησε βάψιμο.
Έκτοτε ξαναβάφεται πίσω από τις κουρτίνες και τα λεπτά
κεντήματα της μάνας μου, τις σταυροβελονιές, τα κοπτά,
τα ανεβατά, τους ποταμούς που ξεδιψούν τις κεντήτρες
δίπλα στα ινδικά υφαντά
που αναπληρώνουν την ανθρώπινη
απουσία γιατί κάποιος θέλησε να ξεκληρίσει τις κλωστές
που συγκρατούσαν την ισορροπία της.

Έξω στην αυλή ξεχωρίζουν οι σκιές
των γενιών που πέρασαν,
οι σπόροι που φύτρωσαν σαν μάτια λουλουδιών
και στόλισαν κεφάλια όμορφα ανθισμένοι πολυέλαιοι.
Το σπίτι μου μοιάζει με πλεούμενο στην ξηρά.
Για να είμαι ακριβής, είνα ένα καράβι που ταξιδεύει
στις πλαγιές του Τροόδους.
Δεν μπορεί να ξεφύγει από το δρομολόγια της μοίρας του.

Οι επισκέψεις αυτές ξεχνιούνται, κι η ζωή μας 
μπαίνει σιγά σιγά
στα μέτρα του θανάτου.

¨
Λίλη Μιχαηλίδου
από τη συλλογή Αρένα, 2014