στον Emin Gizenel
κι όμως μεγαλώνουμε στην ίδια πόλη.
Εμείς κάποια στιγμή ξανασμίξαμε, μα όχι η πόλη μας.
Υφαίνουμε την ύπαρξή μας με το νήμα που μας χωρίζει.
Κτίζουμε σκαλοπάτια για να ανεβαίνουμε μαζί
αφήνουμε σημάδια για να ξαναβρούμε την αρχή μας
όπως οι άνθρωποι της ερήμου.
ψάχνουν δρόμους να τους οδηγήσουν στις αισθήσεις.
τον αέρα και τις μυρωδιές της, τις φωνές
και το γέλιο των δρόμων
τις ουλές και το κλάμα της, ίδιο με τ’ αγκάθια που φυτρώνουν
στο σημείο που τη μοίρασαν στα δυο.
Έχει απόκοσμο πρόσωπο η διαχωριστική γραμμή.
Πάνω από την οροφή της γειτονιάς σου πετάει
ένας χαρταετός.
Δεν βλέπω το νήμα που τον ισορροπεί
μα ξέρω.
Λίλη Μιχαηλίδου
από τη συλλογή Αρένα, 2014
Ενότητα : διαχωριστική γραφή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου