Γυναικείο πορτρέτο

                                      της Marie Laurencin, 1938
 

Τα δάχτυλα μόλις που αγγίζουν λεπτά κοτσάνια λουλουδιών.

Τα φύλλα υποκλίνονται στην αφή.
Ένα μπράτσο δροσερό λυγίζει ανεπαίσθητα, συγκρατώντας
στον ώμο ανάλαφρο μετάξι. Το ρούχο δεν κρύβει τίποτα  
απλά μένει ασάλευτο, ένα με το νεανικό δέρμα.
Αμμουδερά βουναλάκια σαλεύουν διακριτικά
στους ρυθμούς της ανάσας.
Το πηγούνι μια καμπή στο διάστημα του προσώπου.
Ο λαιμός στηρίζει τη γοητεία του κεφαλιού^. είναι γερμένο
ελαφρά, προς τη διάθλαση της μυρωδιάς.
Οι μανόλιες στο ίδιο χρώμα με τα μάγουλα.
Στο φαράγγι των ματιών κρύβονται μυστικά
που το πινέλο προσπαθεί να προσδιορίσει.

Σίγουρα ο ζωγράφος πήρε το μερίδιό του.

Άλλωστε, πώς θα μπορούσε να γδύσει αυτό το πλάσμα
ν’ ανοίξει την πλημμυρίδα των χειλιών, να κολυμπήσει
να πνιγεί στη μέθη των χρωμάτων, να παραδοθεί
στο επιφώνημα του αιθέριου σπασμού;

Τα μαλλιά πιασμένα με κορδέλα πέφτουν, όπως ο ήλιος  

σε μια πλάτη λεία σαν δειλινό.
Αγαπάει το φως που τη χαϊδεύει.
Το πετράδι στ’ αφτί της λικνίζεται απ’ τους τριγμούς
του σιντεφένιου στήθους^. ξαναμμένο ψιθυρίζει στο λοβό.

Είναι όμορφη και το αισθάνεται καθώς το πινέλο ακουμπά

την απόλυτη στιγμή που αναδίνει το σώμα της.
Το χρώμα χύνεται σ’ όλη τη γύμνια της, παραλύοντας
το σήμερα και το αύριο των χεριών του.

 

Λίλη Μιχαηλίδου

από τη συλλογή Αρένα, 2014