Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015

Το γοργόν και χάριν έχει


                                Nam Sibyllam quidem Cumis ego ipse oculis meis
                                vidi in ampulla pendere, et cum illi pueri dicerent:
                                Σίβυλλα τι θέλεις; repondebat illa: αποθανείν θέλω.»

Μωρέ όχι μόνο αποθανείν
όχι μόνο θέλω
αλλά και πάραυτα
και εκλιπαρώ αποθανείν,
και όχι γιατί γέρασα τάχα
και χαλεπόν το γήρας και άλλα τέτοια
- σωστά, σωστότατα βεβαίως, που φθέγγονται
όσοι τα ζήσανε εντούτοις τα χρονάκια τους -
αλλά γιατί
το σώμα είναι φτωχό και δεν αντέχει
έλιωσε πια
και η ψυχή -α, η ψυχή - κι αυτή ανθρώπινη είναι
και κάποτε λυγίζει
κι έχει, με τα λιανά χεράκια της
υψώσει ήδη
λευκή σημαία.

Ανέστης Ευαγγέλου
από τη συλλογή Το χιόνι και η ερήμωση, 1994
Συγκεντρωτική έκδοση
Τα ποιήματα (1956-1993), 2007
 

3 σχόλια:

Poet είπε...

Με τα δύο αυτά συγκλονιστικά ποιήματα ολοκληρώνεται η ανθολόγηση τον ποιημάτων του Ανέστη Ευαγγέλου, σπουδαίου ποιητή και σημαντικού εκπρόσωπου της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς, που πολύ αγάπησε την ποίηση και της αφοσιώθηκε ολόψυχα, πολύ αγωνίστηκε, πολύ υπέφερε και πέθανε πολύ νέος.

Η μνήμη σου είναι πάντα ζωντανή στην καρδιά μας, Ανέστη.

ξωτικό είπε...

Δεν ξέρω γιατί αλλά των Φώτων θέλω να έρχομαι εδώ να...προσκυνώ .

Συγκλονιστικά όντως και τα δυό
μα θα πάρω μαζί μου το σαράκι !!!

Αντί κεριού ένα φιλί
αντί ευχών ένα ευχαριστώ !!

Poet είπε...

Φεγγαρόλουστο, όχι όμως και ετερόφωτο !! Μεγάλο γούρι για το Λιβάδι η επίσκεψη ενός ξωτικού μέρα των Φώτων.

Ξέρω, γλυκιά μου, ότι έχεις το σαράκι γιατί χιλιάδες χρόνια τώρα το έχω κι εγώ. Έχουμε όμως και οι δύο και το δικό μας φως που μας σώζει. «Υπάρχει μέσα μου ένα φως/ που αστράφτει μέσα στη μεγάλη νύχτα/ και δεν παραδίδεται».

Ας θυμόμαστε το ταλαιπωρημένο σώμα και τη βασανισμένη ψυχή του Ανέστη !! Αυτό ας είναι ένα φως κι ένα δικό μας ευχαριστώ στην ομορφιά και την οδύνη του κόσμου.