Ο αγωνιστής πέθανε, επιτέλους, στα 93 του κι οι δικοί του, ψάχνοντας σ’ όλα τα πιθανά κι απίθανα μέρη του σπιτιού και του κήπου του να βρούνε τίποτα λίρες από τις ρίψεις των Εγγλέζων στην Κατοχή, ανακάλυψαν ένα τετράδιο με κιτρινισμένα χαρτιά του γέρου που στην πρώτη σελίδα, δίκην εξωφύλλου, έγραφε με τα ορνιθοσκαλίσματά του, «Απομνημονεύματα».
Κι εμάς, ρε αγωνιστή, που τη νιότη μας δώσαμε στους θρύλους και στα φαντάσματα, ποιος θα μας δώσει την ψυχή της νιότης μας πίσω;
Και, άιντε, χαλάλι εμείς… στο κάτω-κάτω επιζήσαμε…
Όμως, τα τόσα πτώματα στον «άπαρτο» τον Γράμμο, στο «φρούριο» Βίτσι, στο Ουζμπεκιστάν και στην Τασκένδη, πέσαν στο χώμα για ένα απλό «φταίξιμο»;
Κι αυτό τυχαία να το πληροφορηθούμε με το θάνατό σου, πενήντα χρόνια μετά;
Κι αν ήσουν μωρέ, αθάνατος;
Γιάννης Καρατζόγλου
από τη συγκεντρωτική έκδοση
Πηγαίος κώδικας, ποιήματα 1064-2009, 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου