Σαν τους ξενιτεμένους

Όπως ξενιτεμένος ή ταξιδιώτης
που την πατρίδα άφησε πίσω και γυρίζει
από τόπο σε τόπο,μακριά
από το πάτριο χώμα, και δίχως
να το καταλαβαίνει η νοσταλγία
του τρώει τα σωθικά, τον φθείρει,
και κάποτε, σαν από ύπνο βαθύ ξυπνώντας,
να γυρίσω, φωνάζει, πότε θα γυρίσω -
έτσι κι εσύ πώς μοιάζεις, ψυχή μου,
που από θάνατο σε θάνατο γυρνώντας,
σε χώρες σιωπής περιδιαβάζοντας,
από τον ένα χαμό στον άλλο τον χειρότερο,
ξάφνου θυμάσαι αυτή τη γη, αυτόν
τον δίχως τέλος ουρανό, τον ήλιο,
τη γήινη γεύση των καρπών στον ουρανίσκο,
                                                                 κι όταν
καμιά φορά επιστρέφοντας όπως ταιριάζει
σ' αυτούς που πολύ προχώρησαν στο θάνατο και τη ζωή
με μάτια νέα αντικρίζεις, ακριβώς όπως
ο ταξιδιώτης, ο ξενιτεμένος, την πατρίδα -
πώς το φως, τη γη, τον ουρανό, με πόση
λαχτάρα τα δέχεσαι όλα αυτά, σαν βρέφος
που από τη σκοτεινή βαθά σπηλιά της μάνας βγαίνοντας
πρώτη φορά τον κόσμο βλέπει.

Ανέστης Ευαγγέλου
από τη συλλογή Περιγραφή εξώσεως, 1960
Συγκεντρωτική έκδοση
Τα ποιήματα (1956-1993), 2007