στον Κώστα Θ. Ριζάκη
Φαίνεται φταίει που δεν άνοιγα την πόρτα
παρά μόνο όταν νόμιζα ότι χτυπάνε θαύματα.
Και 'κείνο που φταίει περισσότερο είναι
ότι, τελικά, θαύματα μόνο μού χτύπησαν την πόρτα.
Εξοικειώθηκα τόσο με τ' ανεξήγητα
που ούτε σύνεση ούτε λύπη
δε σήκωσε ποτέ φωνή στη βεβαιότητα ότι,
ακόμη και πίσω απ' το διάφανο,
υπάρχει πάντα κάτι ακόμη αδιάβαστο
που μυστικά γνέφει ζωή.
Έτσι, με μάτια κλειστά βάλθηκα να μελετώ τον κόσμο
μπας και ψηλαφίσω το νόημα εκείνο
που σαν το αίμα τραβάει το δρόμο του άφοβα.
Έμαθα τέλεια τη συνταγή της νύχτας,
δαχτυλίδι-δαχτυλίδι σύναξα καπνιά
την ανεξίτηλη μελάνη
που έκανε το λογαριασμό της αγάπης.
Παρουσία ενός χαίρε,
ενήμερου για όσα μπορεί ο ουρανός να χωρίζει,
από το νου μου απελάθηκε της καρδιάς μια Δευτέρα
μέχρι που γαλήνη απαλά κατάπιε όλο το μπόι μου.
Ελένη Κόλλια
από τη συλλογή Από τα πράγματα
στο όνομά τους, 2014
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου