Κλείστηκαν στο δωμάτιο, μα πού οι τοίχοι
πού τα παράθυρα κι η στέγη;
Άσπρες φτερούγες γίναν τα σεντόνια.
Η ύπαρξή μου στην παλάμη σου, είπε,
τρεμάμενη σταγόνα, μη διστάξεις
άμα διψάσεις να την πιεις.
Για βγάλε μαστρο-Ήφαιστε ν' αγγίξω
κοκκινομάλλα φλόγα απ' το καμίνι σου
κι απέ ας με κάνει στάχτη !
Τι πιο βαθιές πατημασιές στη γης
τις άφησαν τα ονείρατα
που ποτέ δεν περπάτησαν στο χώμα.
Κωστής Παπακόγκος
από τη συλλογή Η έβδομη λιαχτίδα, 2014
1 σχόλιο:
Ευκαιρία να διαβάσετε και τα προηγούμενα ποιήματα του Κωστή Παπακόγκου. Στα σχόλιά τους υπάρχει και το βιογραφικό του σημείωμα.
Δημοσίευση σχολίου